ΜΟΝΑΞΙΑ ΜΟΥ.....

Ειναι κάτι νύχτες που σε επισκέπτεται η μοναξιά....και
δεν λέει να ξεκολλήσει από πάνω σου.......κάθεται δίπλα
σου ,θες δε θες!!!

Μ ια τέτοια νύχτα είναι και η σημερινή.
Πάντα μόνη ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους.
Έτσι νιώθω και αν αυτό δεν είναι μοναξιά....
τί στο καλό είναι?

Και γιατί όταν βραδιάζει νιώθω πάντα έτσι?
Γιατί να μην είναι πάντα πρωί?
Είναι βαριά η νύχτα όταν είσαι μόνος.
Τί έφταιξε?

Δεν υπάρχουν άνθρωποι, είμαι πια βέβαιη...
και όποιος σε πλησιάζει προσποιείται.
Δίνεις τα πάντα, όχι για να πάρεις, αλλά γιατί
έτσι είσαι.
Και στο τέλος μόνο πίκρα παίρνεις.


Βρίσκομαι σε αδιέξοδο.....κουράστηκα πια να χαμογελάω
όταν ξέρω ότι από πίσω με καρφώνουν...με μαχαιρώνουν
και οι πληγές μένουν πάντα εκεί, να μου θυμίζουν ότι
δεν αξίζει να στενοχωριέμαι και ότι πρέπει να αλλάξω.

Δεν μπορώ να αλλάξω όμως...δεν μπορώ να γίνω σκληρή.
Τώρα? είναι αργά πια.............

Κουράστηκα όμως...βαρέθηκα...πάντα όλα για όλους.
και εγώ τι?
Δεν αξίζω κάτι αληθινό?Δεν θέλω τέτοιους ανθρώπους
δίπλα μου.....προτιμώ τελικά τη μοναξιά μου.


Με αυτήν μπορώ να συζητήσω, μπορώ να κλάψω
και πολλές φορές γιατί όχι?.... ...μπορώ και να
ονειρευτώ!!!

Πώς να σταθεί ο νους σε ένα τόπο?
Φεύγει, χάνεται...τον ασυμμάζευτο έχει.

Στην αρχή κάνει μια βολτα σε αυτά τα όνειρα
που τα έφερε έτσι η ζωή... και που ποτέ δεν
πραγματοποιήθηκαν.
Και μετά καταλήγει πάντα στην ίδια εικόνα
εδώ...στο τώρα...κάτι τέτοια βράδυα περνάμε
από τον Παράδεισο στην Κόλαση σε μια νύχτα.

Δεν αλλάζει ο άνθρωπος και δε θέλω να αλλάξω.
Προτιμώ να είμαι έτσι...να δίνω....και να παίρνω
μόνο λύπες.
Πονάει...πονάει πολύ.....αλλά τουλάχιστον ΝΙΩΘΩ...
και αυτό αν μη τι άλλο, σημαίνει ότι ζω και είμαι
άνθρωπος.....

[ Σοφία]