Jacques Prιvert. - Les feuilles mortes. (Τα νεκρά φύλλα.)

Ω! πόσο θα ήθελα να θυμάσαι

Τις ευτυχισμένες μέρες που ήμαστε φίλοι.

Εκείνο τον καιρό η ζωή ήταν πιο ωραία,

Και ο ήλιος πιο καύτός από το σημερινό.

Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι.

Βλέπεις, δεν ξέχασα ...;

Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι,

Οι αναμνήσεις και οι νοσταλγίες επίσης

Και ο βοριάς τα παρασύρει

Στη κρύα νύχτα της λησμονιάς.

Βλέπεις, δεν ξέχασα

Το τραγούδι που μου τραγουδούσες.

 Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει.
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα
Και ζούσαμε οι δυο μαζί,
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα.
Αλλά ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούντιαι,
Πολύ γλυκά, χωρίς να κάνει θόρυβο
Και η θάλασσα αφήνει στην άμμο
Τα ίχνη των χωρισμένων εραστών.

Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης
Αλλά η αγάπη μου σιωπηλή και πιστή
Χαμογελά πάντα και ευχαριστεί τη ζωή.
Σ' αγαπούσα τόσο πολύ, ήσουν τόσο όμορφη.
Πώς θες να σε ξεχάσω;
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.
Ήσουν η πιο γλυκιά μου φίλη
Αλλά δεν έχω παρά θλίψη
Και το τραγούδι που τραγουδούσες,
Πάντα, πάντα θα το ακούω ! 

  

Dédié à vous........... ❤