Jacques Prιvert. - Les feuilles mortes. (Τα νεκρά φύλλα.)

Ω! πόσο θα ήθελα να θυμάσαι

Τις ευτυχισμένες μέρες που ήμαστε φίλοι.

Εκείνο τον καιρό η ζωή ήταν πιο ωραία,

Και ο ήλιος πιο καύτός από το σημερινό.

Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι.

Βλέπεις, δεν ξέχασα ...;

Τα νεκρά φύλλα μαζεύονται με το φτυάρι,

Οι αναμνήσεις και οι νοσταλγίες επίσης

Και ο βοριάς τα παρασύρει

Στη κρύα νύχτα της λησμονιάς.

Βλέπεις, δεν ξέχασα

Το τραγούδι που μου τραγουδούσες.

 Είναι ένα τραγούδι που μας μοιάζει.
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα
Και ζούσαμε οι δυο μαζί,
Εσύ, μ' αγαπούσες κι εγώ σ' αγαπούσα.
Αλλά ζωή χωρίζει αυτούς που αγαπιούντιαι,
Πολύ γλυκά, χωρίς να κάνει θόρυβο
Και η θάλασσα αφήνει στην άμμο
Τα ίχνη των χωρισμένων εραστών.

Τα νεκρά φύλλα μαζεμένα στο φτυάρι,
Οι αναμνήσεις κι οι θλίψεις επίσης
Αλλά η αγάπη μου σιωπηλή και πιστή
Χαμογελά πάντα και ευχαριστεί τη ζωή.
Σ' αγαπούσα τόσο πολύ, ήσουν τόσο όμορφη.
Πώς θες να σε ξεχάσω;
Εκείνη την εποχή, η ζωή ήταν πιο όμορφη
Και ο ήλιος πιο λαμπρός από σήμερα.
Ήσουν η πιο γλυκιά μου φίλη
Αλλά δεν έχω παρά θλίψη
Και το τραγούδι που τραγουδούσες,
Πάντα, πάντα θα το ακούω ! 

  

Dédié à vous........... ❤

Χέρια - Αργύρης Χιόνης.

Οι άνθρωποι το πιο συχνά  
δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους.
Τα δίνουν - τάχα χαιρετώντας - σ' άλλους.
Τ' αφήνουνε να κρέμονται σαν αποφύσεις άνευρες.     
Ή - το χειρότερο - τα ρίχνουνε στις τσέπες τους
και τα ξεχνούνε.
Στο μεταξύ ένα σωρό κορμιά μένουν αχάιδευτα
Ένα σωρό ποιήματα άγραφα.

Photo by  by ScarlettDeath

Σε ευχαριστώ - Τόλης Βοσκόπουλος

Σε ποια ζωή σε ξαναγνώρισα
σε ποια ζωή τα μάτια σου τα θεϊκά
τα ξαναείδα και με μάγεψαν
και μου έχουν κλέψει πάλι τώρα την καρδιά.

Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου
μέ εφθασε ως τον ουρανό
ήτανε βάλσαμο στα λάθη μου
γι΄αυτό σου το χρωστώ.

Ησουνα εκείνη που περίμενα
μία ολόκληρη ζωή
με σένα εγώ ξαναγεννήθηκα
και έγινα παιδί.

Αυτά τα χείλη τα βελούδινα
που μου μιλούν και μου ζεσταίνουν την καρδιά
πές μου μοναδική αγάπη μου
σε ποια ζωή τα φίλησα ξανα.

Σε ευχαριστώ για την αγάπη σου
μέ εφθασε ως τον ουρανό
ήτανε βάλσαμο στα λάθη μου
γι΄αυτό σου το χρωστώ.

Wonders Never Cease.

 

                                           
There are tiny little fingers pressed against my cheek, and the palm of the hand that holds all my dreams.

There is a careful little grimace directed right at me, and the expression of innocence that grabs me every time.

There is a pair of big brown eyes that light up in the dark, and the window to a soul that knows only truth.

There are clumsy little legs dancing to a tune, and a chubby little bottom to break their every fall.

There is a babble and some laughter coming from my room, and the sounds of heaven right here in my home.

There is chaos in the kitchen, and toys all down the hall, a reminder to us all that time is so precious.

There are cookie crumbs on the table, and milk spilled on the carpet, but an image of simplicity and joy came with the mess.

There are car keys in the toilet and the unmistakable sense my life is full.

There are two boys fast asleep, just in the other room, and a mother who's convinced that wonders never cease.




 ....................
By Jacqueline M. Sinkes.
....................
Oil Painting by Pino Daeni 1939-2010

Tears

“I have long held the belief that one's tears are a guide, that when something makes you cry, it means something.
If we pay attention to our tears, they'll show us something about ourselves.”

― Shauna Niequist.

Τάσος Λειβαδίτης - Δειλινό.

Λεπτομέρειες ασήμαντες που κάνουν
πιο οδυνηρές τις αναμνήσεις
και τα χρόνια μας, βαλσαμωμένα πουλιά,
μας κοιτάζουν τώρα με μάτια ξένα.

Aλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα
ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα.
Και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες
ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα
κι έτρεχα να τη σώσω.
 
Κι όταν ένα παιδί κοιτάει μ' έκσταση το δειλινό,
είναι που αποθηκεύει θλίψεις για το μέλλον.

Τάσος Λειβαδίτης - Συγχώρα με, αγάπη μου !!!

Ήξερες να δίνεσαι αγάπη μου...
Δινόσουνα ολάκερη
και δεν κράταγες για τον εαυτό σου
παρά μόνο την έγνοια
αν ολάκερη έχεις δοθεί...

Όλα μπορούσανε να γίνουνε
στον κόσμο αγάπη μου
τότε που μου χαμογελούσες...

Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου
είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου
αγαπημένη μου...

Μα και τι να πει κανείς...
Όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός
και τα μάτια σου τόσο μεγάλα..
Στην πιο μικρή στιγμή μαζί σου
έζησα όλη τη ζωή...

Θα ξαναβρεθούμε μια μέρα
και τότε όλα τα βράδια
κι όλα τα τραγούδια θάναι δικά μας...

Θά 'θελα να φωνάξω τ'ονομά σου,αγάπη,
μ' όλη μου τη δύναμη...
Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο,
καμιά ελπίδα να μη πεθάνει...

 Θεέ μου πόσο ήταν όμορφη
σαν ένα φωτισμένο δέντρο
μια παλιά

νύχτα των Χριστουγέννων. 
Συγχώρα με, αγάπη μου,
που ζούσα πριν να σε γνωρίσω...

Μισώ τα μάτια μου,
που πια δεν καθρεφτίζουν το χαμόγελό σου...
Θα σ' ακούω σαν τον τυφλό που κλαίει,
ακούγοντας μακριά τη βουή μιας μεγάλης γιορτής
σ' αναζητάω σαν τον τυφλό,
που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας
σ'ενα σπίτι που' πιασε φωτιά,
α, για να γεννηθείς εσύ
κι εγώ για να σε συναντήσω
γι αυτό έγινε ο κόσμος...

Κι εσύ, αγαπημένη, όταν με διώχνεις,
κλείνεις έξω απ' την πόρτα σου
έναν ολάκερο πικραμένο κόσμο...

Κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί...

Αν βρουν έναν άνθρωπο νεκρό
έξω απ' την πόρτα σου,
εσύ θα ξέρεις,
πως πέθανε σφαγμένος
απ' τα μαχαίρια του φιλιού,
που ονειρευότανε για σένα...

Ποδοπάτησέ με,
να έχω τουλάχιστον την ευτυχία
να μ'αγγίζεις...

painting by rob hefferan